μια λεξη φτιαγμενη απο αιμα

Παει καιρος που εχω να σου γραψω
Όχι μονο αλλα και να μιλησουμε επισης
Φοβαμαι να σου μιλησω, φοβαμαι εσενα
Αλλα πιο πολύ φοβαμε τον εαυτο μου.

Μην ρωτησεις γιατι,ουτε εγω γνωριζω,
Μαλλον για εκεινες τις στιγμες που σε εσκιζα
Χωρις να ξερω τι κανω,
μεπιανε μια σχιζοφρενεια που ηθελα να σε κατασπαραξω

περιμενω ένα φιλι σου ακομα
με την σημασια ενός ηρεμου αποχερετισμου
ώστε ν’αφησω το παρελθον να γινει παρελθον

ισως για αυτό μενω στασιμος
ισως παλι να φταινε οι επιλογες μου
η να μεγαλωσα

μπορει δεν ξερω
ποθος
παθος
μισος

τι ειμαι. Τι εισαι
όχι εσυ κι εγω αλλα ολοι μας
δεν μπορω να καταλαβω

νιωθω ότι πεθaiνω ότι σιγα σιγα χανομαι στην ιδεα ότι θα σταματησω να ειμαι ο ελιον η ο μοναχικος καβαλαρης…..φοβαμαι ότι θα συνεχισω τα λαθη μου,κι εσυ θα εισαι εκει να μου το υπενθιμιζεις..ομως δεν μετανιωνω για ότι κι αν εγινε η συνεχιζει να γινετε,αλλαζουμε καθημερινα ολοι το γνωριζουμε……

ΣΥΓΝΩΜΗ

                                                                                         *ειναι αργα το ξερω μα τωρα νιωθω ετοιμος